Belle Vue.

Vandaag ons laatste dagje op La Digue. We kunnen het hier gerust nog een paar dagen extra trekken, maar er wacht ons nog een eiland te bezoeken. We besluiten (Helga eigenlijk) om toch nog even het Belle Vue point te gaan bekijken. Dit is een vieuwpoint op een berg waar je de omliggende eilanden kan zien. We huren voor een tweetal uurtjes alweer een fiets en zetten de koers in. De weg ernaartoe begint al snel met een beklimming. Het puffen begint al na 10 seconden duwen en het zweet breekt alweer overal uit. Na 20 seconden duwen moeten we dan ook aftreden van onze trapsons en bespreken we even wat we gaan doen. Verder klauteren of het voor bekeken houden? Ons Helga wil toch wel heel graag naar den Belle Vue... Ok, op naar de top dan he. We laten onze fiets achter, op aanraden van een plaatselijke bomma, en gaan wederom van start. De daaropvolgende minuut voelen we elke spier die aanwezig is in onze benen, elke zweetdruppel naar beneden rollen en ons hart bots bijna uit ons lichaam. Bij elke toerist die we tegenkomen in de afdaling vragen we hoe ver het nog is. Ze lachen ons dan eens ongemakkelijk aan en durven het amper uitspreken. Ons Helga beseft ondertussen dat deze uitdaging misschien net iets te hoog gegrepen was en wil Cathy en Renée nu wel volgen en het voor bekeken houden. Niks van!!! We gaan door nu, puur op karakter en koppigheid van die ander 2 wordt er geklommen  zoals er nog nooit geklommen is geweest! Met de nodige rustpauzes weliswaar, als we in leven willen blijven.... De klim naar boven wordt een ware hel voor de bridesmaids met geklaag en gejammer van hier tot in China. Onze handen kunnen soms zelfs de grond aanraken, zo stijl is hier de weg. Af en toe komen we een toerist tegen die net als ons denkt: Waarom???? Onderweg komen we nog een schildpadden familie tegen, deze geven ons nieuwe energie en bereiken we zo uiteindelijk de top. Een restaurant!!... We bestellen meteen 3 grote flessen water, want dat hadden we natuurlijk niet zelf bij. We gingen er bij het hotel nog vanuit dat we heel gewoon naar het vieuwpoint konden fietsen, niet dus... Het zicht is er wel adembenemend. Na een rust van een verfrissende water en een oppeppende Cola besluiten we toch om via een wandeltrail in de bush naar de uiterste top van de Belle Vue te gaan. We laten ons niet kennen aan die laatste 20 minuten en zetten de hiketocht in, op onze glitter sandalen. Ik denk dat we eens iets aan onze voorbereiding moeten gaan doen. De trail naar boven is erg leuk. Met uitstekende boomwortels, natte bladeren en grote rotsen trotseren we de top. Onderweg komen we ook nog het vrouwtje van de paradijsvogel tegen. Een zwarte vogel met blauw bekje en een heel lange staart die krult onderaan. Ze maken ook een heel zacht geluid. Wonderbaarlijk! Buiten een zwarte vlek met wat groene takken, is een foto jammer genoeg niet gelukt... We zijn al bij al toch trots dat we deze tocht bereikt hebben en zetten de afdaling in. Als jullie nu denken dat dit veel ontspannender ging zijn hebben jullie het mis. Op de trail gaat het nog, maar op de echte weg is het alweer een hel voor onze bovenbenen en kuiten. We noemen dit vanaf nu dan ook; De monstertrail. Uiteindelijk belanden we terug aan ons hotel, volledig uitgeteld en Helga met een kleine teen die de rotsen meer dan 1x heeft gevoeld. We nemen nog een strandpauze om tegen de avond de boot te nemen naar Praslin, ons 3de en laatste eiland. Renée zet de overtocht alweer nep-wandelend in, terwijl Cathy half in haar broek doet door de toch wel wat onstuimige zee. Een taxichauffeur wacht ons op aan de kade en vervoert ons verder naar alweer een nieuw guesthouse. Het is een bungalowpark op kleine schaal. Erg gezellig en toevallig is er vandaag alleen maar geboekt door allemaal vrouwlijke gasten. Vrouwen aan de top!! We zoeken eerst een stevige maaltijd op voor te recuperen van de stevige wandeling. Daarna nemen we een douche en placeren ons op het terras. We voelen allen dat ons lichaam tot het uiterste is moeten gaan. We houden het daarom voor bekeken vandaag...  #wiegaatermorgenstijfzijn